Emmy Stark en Koos van Bout (Thomashuis) stoppen ermee

ANDEL - Emmy Stark en Koos van Bout werken al ruim dertien jaar met bevlogenheid voor acht  bewoners met een verstandelijke beperking. Na lang wikken en wegen heeft het stel de knoop doorgehakt. Ze stoppen ermee. Beiden kijken vol trots terug. “We hebben bewoners zien opbloeien en met sommigen zijn we verder gekomen dan wij ooit hadden durven dromen.” Met 61 jaar vinden zij het tijd om het stokje van het Thomashuis Andel over te dragen.

In 2008 gingen de deuren van het Thomashuis open in Andel. “Door de buurt werden wij destijds hartelijk ontvangen, echt betrokken”, blikt Emmy terug. Bij de open dag kregen ze zelfs kippen cadeau van de buurt. “Wij wisten echt niets van kippen. Toen we ze loslieten, vlogen er ook meteen een paar weg. Nog jaren lang liepen de kippen daarna om de kerk”, vertelt Koos lachend. De twee bouwden Thomashuis Andel vanaf de grond op. De beginjaren vonden zij echt pittig. “Het was flink zoeken om balans te houden tussen privé en werk”, vertelt Emmy eerlijk. De zorgondernemers wonen in een appartement boven de bewoners. “Wij moesten leren loslaten. Het werk houdt nooit op, dus je moet jezelf dwingen om afstand te nemen.” Al snel vormden ze met de bewoners en de mensen eromheen een hechte leefgemeenschap. “Wij kwamen in een warm bad terecht”, aldus Emmy.

Kleinkinderen
De zorgondernemers bewaken hun agenda inmiddels een stuk strenger; twee dagen houden ze vrij. Sowieso maken ze iedere maandag tijd vrij, want dan komen hun kleinkinderen van één en vier. De kindjes komen tijdens de logeerpartijtjes regelmatig over de vloer in het Thomashuis zelf. Koos: “Een 75-jarige bewoner met een verstandelijke beperking vindt het fantastisch om met onze kleindochter te spelen. En ze hebben zelf veel plezier als ze komen.”

Na dertien jaar is er nog steeds een aantal bewoners van het eerste uur in Thomashuis Andel. Emmy: “Het is een gemêleerde groep van acht bewoners en dat maakt het werk juist ook zo leuk en afwisselend. De jongste bewoner is 29 en de oudste wordt dit jaar 91. Daarnaast is de zorgvraag voor de gasten heel verschillend. Zo zijn er vier bewoners met autisme en een aantal hebben een meervoudige beperking. “Wij hechten waarde aan een gevarieerde groep, zodat ze iets voor elkaar kunnen betekenen. Dat kan zo simpel zijn als een boodschap halen voor een andere bewoner, of iemand een verhaaltje voorlezen. Op deze manier wordt de eigenwaarde van de bewoner versterkt, dat vinden wij echt belangrijk.”

Sterker
Het stel kijkt vol trots terug op ruim dertien jaar. “De bewoners voelen zich thuis en gewaardeerd. Je biedt mogelijkheden waar het kan en je begrenst ook waar het moet. Dat is ook zeker belangrijk, juist daardoor kan iemand zich veilig ontwikkelen”, vertelt Emmy. Niet alleen de bewoners hebben zich vrij kunnen ontwikkelen. Koos: “Wij waren achter in de 40, toen we begonnen. Dan denk je dat je al wat levenservaring hebt, maar je leert bizar veel, niet alleen in professioneel opzicht, maar ook als mens. Je wordt sterker.”