Cor Priele en het ontvreemde koordje uit de Gouden Koets

SLEEUWIJK - Het klinkt als de titel van een spannend boek. In zekere zin is dat het ook: 'Cor Priele en het koordje van de Gouden Koets.' De 83-jarige voormalig aspirant Brandwacht nam in 1955 een jolijte bui een koordje mee uit dé Gouden Koets. Iets waar hij 59 jaar later spijt van kreeg. In een brief aan Koning Willem-Alexander biechtte hij zijn daad op... In de studio van OKé FM vertelde Van Priele- met een onvervalst Rotterdams accent -  zijn verhaal.

In een schrijven van maart 2014, dat drie kantjes beslaat, deed Cor Priele uitvoerig zijn relaas over de perikelen rond het ontvreemde koordje. Tevens laat hij de Vorst weten spijt te hebben van die actie en biedt hij de Koning zijn oprechte excuses aan. Graag wil Priele weten of hij het ontbrekende stuk versiersel uit de Gouden Koets nog terug wil hebben. Na enige tijd kreeg de Sleeuwijker een reactie van de Secretaris van de Koning, de heer Hamburg, Kolonel bd der Marechaussee. Deze spreekt zijn waardering uit over zoveel eerlijkheid en laat weten dat het koordje terug moet.

Capriolen
Priele blijkt een bijzondere persoonlijkheid. Grote snor, aardig, kwiek, Rotterdams, witte handschoenen en een man met een bijzonder - haast voelbaar - respect voor het Koningshuis. Tijdens een uitzending van Oké Magazine op de woensdagavond, vertelde hij dat hij op dat bewuste moment in 1955 wilde ervaren hoe het was om in de Gouden Koets te moeten stappen, met dat 'smalle trappetje' en een ceremonieel zwaard om. Dat bleek best lastig, wist hij nog. Het zwaard van prins Bernhard was een bezemsteel en het instijgen vergde de nodige moeite. De waardering voor het Koninklijk paar dat die toeren moest uithalen, steeg dan ook aanzienlijk bij Brandwacht Priele. Ondanks waarschuwingen van zijn twee collega's die capriolen niet uit te halen, zette Priele door, stapte aan de ene kant in en aan de andere kant weer uit. Met bezemsteel en al. Het bleek een leuk verzetje tijdens zijn 24-uurs dienst daar op de Rotterdamse EnergieManifestatie waar de Koets tentoongesteld werd.

Vaasje
Op enig moment vonden de mannen een koordje dat achter de laars van de brandweerman was blijven hangen. Wat nu? Dit kon niet. De Gouden Koets was beschadigd... Gedrieën stapten ze opnieuw in de Koets, legden de handen op elkaar en beloofden elkaar plechtig hier nooit over te zullen spreken. Het zou immers Cor Priele zijn baan kunnen kosten... En dat was nogal wat in die tijd. De brandwachten hielden inderdaad hun kaken op elkaar: boy scouts honour.

Het kleinood bleef al die jaren bewaard in een zilveren vaasje dat hij als achtjarig jongetje vond na de verwoestende bombardementen van Rotterdam tijdens de Tweede Wereloorlog. 'Af en toe keek ik nog eens of het er in zat. Verder deed ik er niks mee.' Niet dat hij er wakker van had gelegen, maar het feit dat hij het koordje had meegenomen, zinde hem toch niet. En daarom schreef hij zijn bijzondere brief aan Koning Willem-Alexander.

Hemel
Inmiddels zijn de twee collega's van Cor Priele overleden. 'Zelf heb ik ook niet zo lang meer. En als ik dan naar de hemel kijk, geef ik een knipooog dat we het zo hebben kunnen oplossen', sluit hij zijn betoog af. Zijn enorme snor krulde en zette onbedoeld zijn opmerking kracht bij...
Het wachten is nu op een reactie van de kolonel bd die hem gaat vertellen hoe dat koordje naar de Koning terug moet. Cor Priele beloofde plechtig, zodra bekend, dat te laten weten.

Vervolgens stapte hij weer in zijn auto, naar huis, naar Sleeuwijk. In zijn eentje... 83 jaar.

Wordt vervolgd dus...

(Foto's redactie AltenaSteden.net)