Klimaat begint bij de keukentafel

Gehoord. Een gezin met tig kinderen gooit elke avond de kleren in de was. De wasmachine staat elke dag te loeien. De vaatwasmachine staat de hele dag te trillen. De badkamer spoelt elke dag liters drinkwater de riolering in. De ouders van de prinsen en prinsesjes vinden alles, alles goed.

Ik vertel regelmatig aan tafel over mijn jeugd, jaren vijftig. Toen waren we groen! Eén keer per week alle kinderen in de teil, in hetzelfde sop, met groene zeep, zonder microplastics. Nooit ziek geweest. Elke dag op de fiets naar school. Regelmatig strontnat geregend. Nooit ziek geweest. De etensresten verhuisden naar de vrijdagavond: de kliekjesavond. Niemand klaagde over het eten. Ik droeg de hele week dezelfde broek. Nooit ziek geweest. Mijn moeder stond om vijf uur op om te wassen, met de hand. Nooit ziek geweest.

Toen waren we groen! Noodgedwongen, noodgedwongen, maar we waren contente plattelanders. Groenten uit eigen tuin. Eén of twee keer per week vlees van de slager om de hoek. Oh ja, die kolenkachel. De kolen kwamen uit Limburg. Tijdens de jaarlijkse grote schoonmaak, begin april, ging de kolenkachel onverbiddelijk naar buiten, nachtvorst of niet.

Gelachen dat we hebben aan tafel over die goeie ouwe tijd. Oké boomer, maar we leven nu! Het leven is zo ingewikkeld geworden, zoveel prikkels, zoveel nepnieuws. Een paar goede tv-documentaires dan maar. ‘Gefileerd’ gezien over de kippenfokkerijen in Thailand? Mijn kinderen eten nooit meer kip, behalve uit de buurt, de buurtkip. ‘Genaaid’ gezien over de stuitende kinderarbeid en de pesticiden in de kledingindustrie? Ze kopen nooit meer fastfashion. De Plastic Soup Foundation gezien? Ze haten plastic. Ban plastic!

Wat richten we aan? Youth for Climate trekt aan de noodbel. Veel jonge boeren willen een vergroeningsslag maken, las ik in Trouw. De eco-scholen zijn in opmars. Terug naar de eenvoud van de regionale kringloop. Bewustwording begint thuis aan de keukentafel.

Piet Hartman
(columnist)