De Haagse kleuterklas

Waarom gedragen veel politici zich in cam-pagnetijd plotseling als kinderen? Komt het omdat de maatschappij kinderachtiger wordt? Willen politici zo de ‘man van de straat’ aan-spreken? Hoe dan ook, politiek Den Haag lijkt soms net een kleuterklas. Eén kleuter wijkt af van de rest, waarop de andere kleuters er met uitgestoken wijsvingers omheen gaan staan en zich krom lachen. Kijk maar naar de reacties op het besluit van Job Cohen om het verkiezingsprogramma van de PvdA te wijzigen.
Diverse kranten schreven over het ‘hoongelach’ dat opsteeg vanuit de andere partijen. VVD-leider Markt Rutte repte direct van een ‘paniekerige reactie’. De SP kwam met het populistische verwijt aanzetten dat de PvdA ‘zijn eigen achterban links laat liggen om een draai naar rechts te maken.’
D66-leider Alexander Pechtold vroeg zich af wat de PvdA nu precies wil. ‘De PvdA past haar programma aan, maar het is onduidelijk hoe. Mijn oproep blijft: Show me the money, Job.’

Natuurlijk kun je inhoudelijke kritiek hebben op het besluit van de PvdA. Maar vanwaar die cynische en triomfantelijke toon? Wordt je imago er echt beter van als je andere politici te kijk zet? Zo’n houding duidt eerder op angst dan op zelfvertrouwen. Bovendien, hoe leg je het de kiezer straks uit als je gaat regeren met je aartsrivaal? Hoe geloofwaardig is het om het pluche te delen met politici die je een paar weken terug nog stonden af te zeiken? 
                                                                                      
Op de man
Helaas lieten André Rouvoet en Arie Slob van de ChristenUnie zich deze week ook verleiden tot dit soort  kinderachtig gedrag. ‘Ik was niet onder de indruk van Jan Peters kwaliteiten als teambuilder’, zei Slob in Vrij Nederland.

En Rouvoet: ‘Hij is een man met een missie, maar wel zijn éígen missie.’ Waarom zo schaamteloos op de man spelen? En is het niet een beetje laf om dit soort dingen in campagnetijd te roepen en niet een paar maanden eerder?

Gouden kans
Voor christenpolitici biedt juist de campagnetijd een gouden kans om te laten zien dat christelijke politiek zich ook onderscheidt in de omgangsvormen. Als je gelooft in je eigen standpunten, heb je het niet nodig om anderen af te kraken. Dan blijf je hoffelijk, praat je over de inhoud en kun je het stellen zonder cynische soundbites. 

Gertjan de Jong.